Djaoeh Dimata telah dikeluarkan pada akhir tahun 1948, filem cereka domestik yang pertama sejak Berdjoang.[18] Walaupun dengan jurang lima tahun ini, pengkritik filem Usmar Ismail menulis bahawa ia tidak menyimpang daripada formula yang telah terbukti sebelum perang,[19] satu formula yang dinotakan sejarawan filem Indonesia Misbach Yusa Biran tertumpu kepada lagu-lagu, pemandangan yang indah dan romantik.[20] Air Mata Mengalir di Tjitarum karya Roestam Sutan Palindih yang mempunyai tema yang sama, dikeluarkan tidak lama selepas Djaoeh Dimata oleh pesaing, Tan & Wong Bros.; ia membuktikan kejayaan kewangan yang lebih besar.[21] Hanya tiga pembikinan dalam negeri yang telah dikeluarkan pada tahun 1948; yang terakhir merupakan satu lagi penerbitan SPFC, bertajuk Anggrek Bulan, yang juga diarahkan oleh Andjar.[22]

Ulasan filem itu, yang telah dikadarkan untuk semua peringkat umur,[17] adalah bercampur-campur. Satu daripadanya di Het Dagblad berpangkalan di Jakarta mendapati filem yang mempunyai banyak detik-detik (tidak ditentukan) yang lemah serta yang kukuh. Ia terutamanya memuji lakonan Ali sebagai seorang buta, serta kerja kamera Denninghoff-Stelling.[23] Satu lagi pengulas, dalam majalah Mestika, menyifatkan Ratna sebagai "pelakon tragedi wanita yang tidak pernah berlaku sebelum ini"[lower-alpha 5] yang mampu menangiskan penonton dengan "air mata perasaan yang tidak terkawal".[lower-alpha 6][24] Selepas Djaoeh Dimata dikeluarkan di Singapura pada Jun 1949, pengulas untuk The Straits Times memuji "fotografi indah dan bunyi yang hampir sempurna" bagi filem tersebut.[25]

Andjar mengarahkan dua filem lagi untuk South Pacific, Anggrek Bulan dan Gadis Desa (1949).[6] Ratna tiada lagi peranan lakonan. Walau bagaimanapun pada tahun 1950, beliau menjadi pengarah wanita pertama Indonesia untuk Sedap Malam, bagi syarikat Djamaluddin Malik, Persari.[26] Ali, Iskandar, dan Djauhari kekal aktif sebagai pelakon dengan Ali dan Iskandar hingga 1960-an dan Djauhari sehingga 1970-an.[27] SPFC membuat enam filem lain lagi sebelum ditutup pada akhir Revolusi Nasional Indonesia pada tahun 1949.[lower-alpha 7][28] Salinan filem 35 mm Djaoeh Dimata telah disimpan di Sinematek Indonesia di Jakarta.[29]